Toen ik laatst een blog schreef over een bijzonder teken van mijn overleden moeder, kreeg ik al snel de vraag of ik ook een teken van mijn vader had ontvangen Ja, zeker! “Wil je die ervaring ook met ons delen?” Ja, natuurlijk!
Mijn vader hield ontzettend van dieren, in het bijzonder van honden. Mijn vader was ook dol op Sep, onze hond. In de jaren dat mijn vader in het verpleeghuis woonde, nam ik Sep mee als ik naar hem toe ging. Mijn vader zat dan vol trots met Sep op schoot en aaide hem liefdevol. In die tijd was Sep verzot op tennisballen. Vooral als je deze ver weg gooide. Hij rende er als een dolle achteraan en dook enthousiast de struiken in als de bal daar terecht was gekomen. Helaas liet zijn speurneus hem regelmatig in de steek en was ik weer eens een bal kwijt. Soms ging dit zo hard dat ik in een week tijd twee blikken ballen moest kopen. Als ik dit (een beetje chagrijnig) tegen mijn vader vertelde, lachte hij om mijn gezeur en kreeg Sep een vergevingsgezinde aai.
Ongeveer een half jaar nadat mijn vader was overleden, liep ik ’s ochtends de tuin in en wist ik niet wat ik zag! Er lagen een heleboel tennisballen in de tuin! Sep blij en ik kon weer een tijdje vooruit;-).
Wil je meer verhalen van tekens van overleden dierbaren lezen? Kijk dan op mijn boek-pagina.