Ik was vorige week op het Lorelei Festival, een healing festival. Ergens tussen de bomen had Vera Spiero (van Atelier Veer) een kunstwerk neergelegd met de uitnodiging er in te gaan staan, te lopen en te ervaren. Het kunstwerk heette Ode aan de Vrouwenlijn. In het midden stond een boom en daaromheen waren diverse cirkels van gekleurd touw neergelegd (zie de foto bij dit bericht). De boom was representant van Mijn Plek en iedere cirkel was representant van Een Voorouderlijn. Ik ben door het veld gelopen, her er der stilstaand en invoelend wat die specifieke plek mij wilde zeggen. Het was zó wonderlijk; het leek of het Voorouderveld tot leven kwam. Ik voelde de verbinding met mijn voorouders, ik kon zien hoe zij de weg voor mij hebben bereid c.q. geopend en ik ontving hun adviezen op kwesties die speelden. Opeens had ik een dieper weten. Dit voorouderveld is er altijd. Ik kan altijd een beroep doen op de wijsheid van mijn voorouders, ook na het Lorelei Festival. Die verbindingsmogelijkheid, die hulplijn, is er natuurlijk ook voor jou!
Nadien las ik het bijbehorende gedicht en iedere regel verwoordde precies wat ik had gevoeld:
“Achter mij mijn moeder en achter haar de hare.
Achter elke dochter een moeder, tot de oermoeder toe, de moeder aller moeders.
Ze zeggen tegen mij,
Ga verder …!
Ga verder dan wij …!
Jij staat vooraan, jij bepaalt,
stop niet waar wij niet verder durfden gaan.
Ga verder dan wij.”
(Auteur gedicht – Anoniem)